Historyczne, artystyczne Wilno..
SYMBOLICZNA CELA KONRADA
Wilno to nie tylko kultura litewska, ale także wiele elementów kultury polskiej. Jedynym z nich jest Cela Konrada, uznawana za świątynię romantyzmu, gdyż w niej toczyła się akcja jednej z najbardziej znanych scen literatury polskiej III części „Dziadów” autorstwa polskiego poety Adama Mickiewicza.
Niewielkie Muzeum Cela Konrada, które mieści się w łączniku między odbudowanym skrzydłem klasztoru bazylianów, a unickim kościołem Przenajświętszej Trójcy, podzielone zostało na dwie części. Jedna z nich to aranżacja celi, w której znajduje się prycza, stół i lichtarz, dodatkowo na ścianie wyświetlany jest portret Mickiewicza. Ponadto okna zabite deskami całkowicie oddają atmosferę więziennego nastroju.
Druga część muzeum opowiada o życiu i twórczości poety, której ekspozycja przygotowana została przez Muzeum Literatury Mickiewicza w Warszawie. Wystawa to opowieść o procesie filomatów i filaretów oraz profesorach Uniwersytetu im. Stefana Batorego.
Aktualne miejsce, w którym znajduje się cela nie jest jednak autentycznym, a prawdopodobnym, w którym Adam Mickiewicz spędził 6 miesięcy wraz z innymi filomatami. To miejsce narodzin solidarności więziennej, której więź jest wzorem patriotyzmu. To ostatni adres wileński pobytu Adama Mickiewicza, w którym historia i dramat przeplatały się z poezją.
MUZEUM OFIAR LUDOBÓJSTWA
Potocznie nazywane jest Muzeum KGB – siedziba trybunału bolszewików, sądu carskiego, polskiego sądu wojewódzkiego. W swojej historii muzeum zapisało się przede wszystkim jako więzienie Gestapo oraz miejsce ludobójstwa przez sowieckich okupantów. W tym miejscu bardzo dużo elementów dowodzi istnienia antysemickiego i antynazistowskiego ruchu oporu. Dokumenty, zapiski, listy i wszelkiego rodzaju notatki oraz mnóstwo zdjęć, przedmioty życia codziennego stanowi gros eksponatów.
Obiekt ten pozwala wyobrazić sobie przeżycia ofiar tamtych czasów poprzez zwiedzanie części więziennej KGB. „Przeniesienie się” do historycznych zdarzeń wzbudza bardzo dużo emocji, szczególnie kiedy spaceruje się piwnicznymi korytarzami, gdzie znajdują się cele (jednoosobowe, w których przebywało nawet ponad 10 więźniów), izolatka (karcer) oraz pomieszczenie, w którym wykonywane były egzekucję (mówi się, iż w latach 1944-1960 rozstrzelano tam ponad 1000 osób). Dodatkowo w tym ostatnim każdy zwiedzający może z bliska przyjrzeć się ścianie z dziurami po kulach, oglądając przy tym wszystkim fragmenty filmu „Katyń”. Głównymi więźniami byli partyzanci oraz więźniowie polityczni.
Założone w 1992 roku Muzeum Ofiar Ludobójstwa to odzwierciedlenie historii ofiar – aresztowania, deportacje, egzekucje i litewski ruch oporu w czasach okupacji przez ZSRR. Zadanie muzeum to przede wszystkim eksponowanie zgromadzonych dokumentów, przedmiotów i oddanie przeżyć oraz doświadczeń więźniów.
WILEŃSKIE ZARZECZE
Jednym z najstarszych przedmieść nad rzeką Wilenką jest Zarzecze, niegdyś zamieszkiwane przez rzemieślników, popów i niższych urzędników. Za czasów radzieckich dzielnica ta przypadła do gustu młodym artystom, którzy zaniedbane przedmieście zmienili w jedną z najbardziej topowych wileńskich dzielnic. Duch artystyczny nadaje jej wyjątkowego klimatu i swoistą atmosferę.
Fantazja twórców sprawia, że dzielnica ta tętni życiem i nigdy się nie nudzi, a za każdym razem zaskoczyć nas może coś nowego. Co ciekawe artyści stworzyli Republikę Zarzeczańską, która propagowała konstytucję, a jej postanowienia widnieją na dużych lustrzanych tablicach przy ulicy Paupio. Konstytucja przetłumaczona jest na język polski, rosyjski, angielki i gruziński. Zarzecze to najpiękniejsza dzielnica Wilna z licznymi galeriami sztuki i restauracjami oraz piękną architekturą. Wartym uwagi jest także most na Wilence, na którym wiszą grawerowane imionami zakochanych kłódki. Ludzie wierzą, iż zapięcie kłódki i wyrzucenie kluczyka do rzeki jest dowodem prawdziwej, wiecznej miłości.